بشـــکفد بار دگر لالــــه‌ی رنگیـــــــن مــــــراد
غنچه‌ی ســـرخ فرو بسته‌ی دل باز شود
من نگویم که بهاری که گذشت آید باز
روزگاری که به ســـر آمده آغاز شود
روزگار دگری هست و بهاران دگر
کاشــــــــکی آینه‌ای بود درون‌بین که در او
خـــــــویـــــــــــش را مـــی‌دیـــــــــــدم
آنچه پنهان بود از آینه‌ها می‌دیدم
می‌شدیم آگه از آن نیروی پاکیزه نهاد
که به ما زیستن آموزد و جاوید شدن
پیک پیــــــــــــروزی و امید شدن
شاد بـــــــــودن هنر است
شاد کردن، هنری والاتر
لیک هرگز نپسندیم به خویش
که چو یک شکلک بی‌جان شب و روز
بی‌خـــبر از همـــــــــــه خنـــــدان باشیم
بی‌غمی عیب بزرگی است که دور از ما باد
شـــــــــــــاد بودن هــــــنر است
گر به شادی تو دل‌های دگر باشد شاد
زندگی صحـــنه‌ی یکتای هنــــــــرمندی ماست
هر کسی نغمه‌ی خود خواند و از صحنه رود
صـــــــــــــحنه پیــــــوســــته به جاست
خرّم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد
ژاله اصفهانی
