شرم

حتی تنهایی هم، شرمش گرفته

بیاید و کنار دلتنگی هایم بنشیند

می داند این دلِ بی رَمَق

پُر شده از بی مهری ها ...

می ترسد تاب نیاورم و بِبُرّم از زندگی

و

هر شب سر به زیرتر و آرامتر می آید

(مهرداد حبیبی)